SYBIRACZKA, ŻOŁNIERKA, KOMBATANTKA

Adela urodziła się 21 stycznia 1925 r. we wsi Holendry, gmina Podhajce na Kresach, jako druga córka małżeństwa Michała i Anieli Osterkiewiczów. Wobec braku pracy rodzice wyemigrowali do Argentyny. Dzieci zostały pod opieką dziadka, właściciela gospodarstwa rolnego, które otrzymał jako osadnik wojskowy – legionista. W 1939 r. Adela ukończyła 7 klasę szkoły powszechnej w Brzozowie. Wybuch wojny uniemożliwił wyjazd do rodziców. 17 września 1939 r.  rejon Tarnopola zajęły wojska sowieckie. W lutym 1940 r.,  Adela wraz z 60-letnim dziadkiem i 13-letnią siostrą zostali deportowani na Ural. Miesięczna podróż w nieogrzewanych bydlęcych wagonach odbiła się na zdrowiu siostry na tyle, że zabrano ją do szpitala w Woroneżu, a Adela wraz z dziadkiem dotarli do docelowego miejsca, jakim był Pierwomański pasiołek w Berezowskim Rejonie. Praca ponad siły, głód spowodowały, że w maju 1943 r. umarł dziadek. Na szczęście, po długich poszukiwaniach, udało się odzyskać młodszą siostrę. Adela pracowała wtedy w fabryce obuwia, przemierzając dziennie kilkanaście kilometrów. 23 lipca 1943 r. dostała nakaz mobilizacyjny do Armii Polskiej. Nie zgłosiła się na wezwanie, nie chcąc zostawiać nieletniej chorej siostry.  Niebawem przyszło kolejne wezwanie, otrzymała książeczkę wojskową 1 Armii Polskiej nr 224 i skierowanie do Samodzielnego Batalionu Kobiecego im. Emilii Plater. Przeszła, tak jak mężczyźni, rekruckie szkolenie, a po jego ukończeniu mianowana została kapralem i dowódcą drużyny plutonu moździerzy. 12-14 października 1943 r. fizylierki, a wraz z nimi Adela przeszły chrzest bojowy pod Lenino. Pod koniec grudnia batalion wziął udział w manewrach 1 Korpusu Polskiego, a w styczniu 1944 r. wyruszył na Smoleńszczyznę. Adela czekała i doczekała się rozkazu – kierunek Warszawa. 12 października 1944 r. batalion dotarł do prawobrzeżnej Warszawy. Wiele dziewcząt, w tym i Adela, po raz pierwszy w życiu zobaczyły Wisłę.  Lewobrzeżna część Warszawy płonęła. „Platerówki” pełniły na Pradze służbę wartowniczą, osłaniając fabryki i inne ważniejsze obiekty oraz patrolowały ulice.
20 listopada Adela Osterkiewicz dostała  rozkaz zameldowania się w Dowództwie Wojsk Polskich w Lublinie. Mając 19 lat rozpoczęła kolejny etap swojego życia – służbę w kadrach resortu spraw wewnętrznych. Zdemobilizowana została dopiero w lutym 1958 r. w stopniu porucznika WP i przeszła do służby pomocniczej. Aż do emerytury pracowała w Departamencie Kadr MSW. W stan spoczynku odeszła w stopniu pułkownika. Prowadząc życie rodzinne i pracując zawodowo, do końca aktywnie uczestniczyła w działalności kombatanckiej. Za walkę o wyzwolenie Polski oraz osiągnięcia w  pracy zawodowej i społecznej uhonorowana została m.in. Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem Za Warszawę, Złotą Odznaką Pamiątkową 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki i odznaczeniami Związku Kombatantów RP i BWP, z Kombatancką Gwiazdą Niepodległości na czele.
Pożegnaliśmy Adelę 9 stycznia 2025 r. Spoczęła na Wojskowym Cmentarzu Powązkowskim obok zmarłego pół wieku temu męża, dziennikarza Henryka Jaworowskiego. Cześć Jej pamięci.

 E. Sadzyńska